Bu iki kelime günümüzün yarası. Birisi kibir diğeri gurur. Kendini herkesten üstün görme. Farklı olduğunu akıllı olduğunu bilgili olduğunu diğer insanlardan farklı yaşadığını zannetme hastalığı olan kelimeler ‘KİBİR’
Başkalarını beğenmeme davranışıdır. ‘KİBİR’ insan kendi içinde gizli bir büyüklenme hissine sahip olabilir. Hepimizin içinde bir şekilde bu içgüdü mevcuttur. Bunun farkına varmak çok zordur. Bu iddiaların kibir olması ölçüsüne bağlıdır. Hal ve hareketlerine yaşam tarzına kişiliğine aile ortamına, inancına göre farklılıklar sergileyebilir. Aslına bakarsak bir hiç olduğumuzu bir çaresizliğe düştüğümüzde anlarız. Başımızın çok sıkışık olduğu bir anda kendimizin ne kadar aciz bir kul olduğunu biliriz. Buna bir sürü örnekler verebiliriz. Bu örnekleri günlük hayatımızda mutlaka görmüş, duymuş ve yaşamışızdır. Paranın da, mevkiinde, ününde, şöhretin de, gençliğinde, güzelliğinde, zenginliğinde mutlaka bir gün biteceğini bilmeliyiz. İşte arada ki yaşantın bir varmış bir yokmuş olan rüyandır. Kibirlensen ne yazar, kibirlenmesen ne yazar. Bu sonucu değiştirmeye kimsenin gücü yetme. Hangi ceylan göz kara toprağa düşmedi, hangi yiğit, hangi paşa, hangi Peygamberler, hangi firavunlar toprak olmadı? ‘Mağrurlanma padişahım, senden büyük Allah var.’ sözü boşa söylenmemiş.
Gururlanarak, kibirlenerek gezdiğin bu kara toprağın altına gireceksin. Oraya giderken ne götüreceksin? Kibir bazı günahlardan daha büyüktür. Çünkü kibir, büyüklük ancak Allah’a mahsustur. Aklı olan, kendini ve Rabbini tanıyan hiç kibirlenir mi? İnsan aşağılığını acizliğini Rabbine karşı izhar etmek zorundadır. Büyüklenerek ben demesi feyz ve bereketi keser. Benlik şeytanın alametlerindendir. Onun için yaşam tarzımıza benin yerine bizi yerleştirmeliyiz. Ben diyen hem bu dünya da hem de öbür dünya da kaybetmeye mahkumdur. Benlik davasını güden Firavundur. Sinekle yok olup gitmiştir. Şu günümüzde bizim birbirimize daha çok ihtiyacımız bulunmaktadır. Birbirimizi düşman göreceğimize, birbirimizi aşağılayacağımıza, birazcık aklı selim düşünsek asıl düşmanı buluruz. Asıl düşman nerde mi? İçimizde, nefsimizde. Nefis gurur, kibir, birer, kötülük deposu olmuş. Devamlı kendimiz ve birileri bu depoyu doldurmaya uğraşıyor. Bizlerde dolduruşa gelerek, şeytanın atına binip uçuruma doğru dolu dizgin gidiyoruz.
Kibirden kurtulmanın yolu önce sağlıklı mantıklı düşünmektir. Kendi kendini muhasebe ederek, ben kimim? Ben ne yapıyorum, ne yapmalıyım, aileme, çevreme, ülkeme faydalıyım mı, zararlıyım mı sorularını sorması gerekir. ‘Ben bugün Allah için, ne yaptım’ demesi gerekir.
‘Allah’u Teala buyuruyor ki, ‘Kibriya ve azamet bana mahsustur. Bu ikisinde bana ortak olanı hiç acımadan cehennem atarım.’ Kibirliler kıyamette zerre gibi ayak altında kalır. Herkes onu çiğner. (Allah kibredenleri sevmez)’ NAHL-23 Bir hadiste (en şerliniz, katı kalpli ve kibirli olanlardır)
Sonuca doğru gelirsek ‘Kibir kötü huydur, haramdır. Allah’u Teâlâ’yı unutmanın alametidir. Kibirli olan salih insan olamaz. Kibir iyiliğe engeldir. Her kötülüğün anahtarıdır. Kibir koyu ve kalın bir perdedir. Kişinin kendini görmesine engeldir. Bunlardan kurtulmanın yolu da ihlastan geçer. Yaradan’a inanmaktan Yaradan’a iyi bir kul olmaktan geçer. ‘Yaradılanı Yaradan’dan dolayı sevelim’ Onları Allah’ın birer kutsal değerleri olarak görelim. İnsanlara faydalı olmanın yollarını arayalım. İyi insan olmak yolunda güzel olmak yolunda, arkadan hoş bir seda bırakanlardan olmak temennisi ile..
DÜNYA BİR HANDIR, GERİSİ YALANDIR.
YORUMLAR